Święci i Błogosławieni SAC
Bł. Ryszard Henkes SAC
Richard Henkes urodził się w 1900 roku w dużej katolickiej rodzinie. Przez siedem lat uczęszczał do szkoły podstawowej w Ruppach, a ponieważ chciał zostać misjonarzem, w roku 1912 r. wstąpił do nowo powstałej szkoły w średniej w Szensztat. W trakcie nauki, został powołany do wojska, ale nie musiał już iść na front. W 1919 r. jako absolwent liceum wstąpił do nowicjatu pallotynów w Limburgu, gdzie w 1925 roku przyjął święcenia kapłańskie. Od 1926 r. pracował jako nauczyciel i wychowawca w różnych szkołach pallotyńskich, najpierw na Zachodzie, zwłaszcza w domu nauki Schoenstatt, a od 1931 r. na wschodzie, na terenie ówczesnych Niemiec w Katscher (Kietrz), Frankenstein (Ząbkowice Śląskie) i Strandorf (Strahovice, dziś Czechy). Wkrótce po dojściu nazistów do władzy ojciec Henkes wystąpił przeciwko ideologii narodowo-socjalistycznej na kazalnicy i w szkołach za co był prześladowany przez gestapo. Po raz przesłuchano go w 1937 r. z powodu kazania wygłoszonego w jego rodzinnej wiosce. Za drugim razem był sądzony przed specjalnym sądem we Wrocławiu za zniesławienie Hitlera. Wyrok nie został jednak ogłoszony na skutek amnestii, ogłoszonej po włączeniu Austrii do Rzeszy Niemieckiej. Po kazaniu w Branicach, w którym przeciwstawił nazistowskich oficerów z męczennikami z czasów rzymskich, ojciec Henkes został aresztowany 8. Kwietnia 1943 w Raciborzu, a stamtąd 10 lipca przewieziony został do obozu koncentracyjnego w Dachau. Także tam, prowadził on życie religijne, dzielił się jedzeniem z innymi i głosił słowo Boże uwięzionym współbraciom. Po wybuchu epidemii tyfusu pod koniec 1944 r., ojciec Henkes zgłosił się na ochotnika, aby dołączyć do chorych w bloku 17 i opiekować się nimi. W połowie lutego 1945 r. sam zaraził się i w dniu 22 lutego 1945 zmarł. Po wojnie prochy zostały przywiezione do Limburga przez powracających pallotynów, gdzie odbył się uroczysty pogrzeb. Jego beatyfikacja miała miejsce 15 września 2019 r. w Limburgu.
Święty Wincenty Pallotti
wł. Vincenzo Pallotti (ur. 21 kwietnia 1795 w Rzymie, zm. 22 stycznia 1850 tamże) – włoski ksiądz katolicki, założyciel Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego, którego integralną częścią są pallotyni i pallotynki, tercjarz franciszkański, święty Kościoła katolickiego, apostoł Rzymu.
Wincenty Pallotti żył w pierwszej połowie XIX w. w Rzymie w ostatnich dziesięcioleciach istnienia Państwa Kościelnego. W ciągu pięćdziesięciu pięciu lat życia Pallottiego, na tamtym terenie, miały miejsce 4 rewolucje, a także okupacja napoleońska. Był to też czas wielkich zmian w Kościele katolickim: rozwoju misji zagranicznych, duszpasterstwa i katechezy, powstania nowych zakonów, a także budzenia sięsamoświadomości ludzi świeckich w Kościele. Do tego ostatniego czynnie przyczynił się Wincenty Pallotti.
Wincenty Pallotti urodził się w Rzymie 21 kwietnia 1795, jako trzecie z dziesięciorga dzieci Magdaleny z domu Rossi i Piotra Pallottich. Sakrament chrztu przyjął następnego dnia w kościele pod wezwaniem św. Wawrzyńca in Damaso, otrzymując wówczas imiona: Wincenty Alojzy Franciszek. Rodzice przyszłego księdza byli luźmi wyjątkowo pobożnymi; niektóre źródła podają, że ojciec pomimo licznych zajęć (z zawodu był dobrze prosperującym kupcem posiadającym sklep z trzema filiami) uczestniczył we Mszy Świętej kilka razy dziennie, tej samej doby znajdując czas również na rodzinne odmawianie cząstki różańca oraz adorację Najświętszego Sakramentu. Po latach Wincenty wspomniał: „Bóg dał mi świętych rodziców”.
Edukację rozpoczął w okręgowej szkole podstawowej. Następnie uczęszczał do szkoły pijarskiej. Był pracowity i uczył sie bardzo dobrze (został nawet uznany za jednego z najzdolniejszych uczniów w szkole). Pallotti otrzymał pierwszą nagrodę za biegłość w łacińskiej mowie wiązanej, a trzecią za osiągnięcia w łacińskiej prozie. Ratunku postanowił szukać w niebie. Anegdota głosi, że poprawa a nawet widoczne postępy na tym polu zaczęły się od czasu, gdy mały Wincenty odmówił nowennę do Ducha Świętego. Rodziców i wychowawców chłopca zdumiewała jego pobożność i chęć służenie bliźniemu. W szkole zdobywał różne wyróżnienia i nagrody, którymi jednak się nie chwalił, odnosząc je wyłącznie do zasług Boga. Zdarzało się nawet, że sprzedawał je po to, by rozdać zarobione pieniądze biednym. Pewnego razu, goszcząc ubogą rodzinę, odstąpił jej na noc własny pokój, sam zas spał na podłodze. Inna historia mówi o tym, że któregoś dnia przyszedł do swojej ciotki Frascati bez spodni i trzewików, wyjaśniając, że po drodze odstąpił je biednemu chłopcu.
Studia humanistyczne w Kolegium Rzymskim i na Uniwersytecie Sapienza w Rzymie ukończył dwoma doktoratami: z teologii i filozofii, co było w tych czasach rzadkością.
Wincenty Pallotti święcenia kapłańskie przyjął 16 maja 1818 roku w Bazylice Laterańskiej w Rzymie. Swoją mszę prymicyjną odprawił we Frascati. Apostolska działalność Pallottiego, inspirowana słowami świętego Pawła: „Być wszystkim dla wszystkich”, wychodził na przeciw „znaków czasu” pogłębiających dystans między ludźmi świeckimi a Kościołem. Duchowny podejmował więc różnorakie posługi jako:
* asystent prowadzący ćwiczenia z teologii na Sapienzy (1819-1829);
* duszpasterz stowarzyszeń młodzieży (gdzie poznał Rałafa Melię);
* formator i kierownik duchowy alumnów różnych seminariów duchownych (gdzie poznał i zaprzyjaźnił się z Mastai Ferettim, przyszłym papieżem Piusem IX);
* rekolekcjonista;
* rektor kościoła Santo Spirito, potem San Salvatore in Onda;
* kapelan więźniów i żołnierzy;
* aktywny i ceniony spowiednik;
Podczas epidemii cholery w 1837 zmarł przyjaciel Pallottiego ks. Kasper del Bufalo (późniejszy święty). Przy jego łożu śmierci przebywali dwaj kapłani: Jan Merlini i Pallotti, który wysłuchał jego ostatniej spowiedzi.
Myśl powszechnego apostolstwa, czyli zaangażowanie wszystkich członków Kościoła w ewangelizację towarzyszyła Wincentemu Pallottiemu od czasów kleryckich. Od lat 30. XIX w. organizuje w swoim mieszkaniu spotkania ludzi o podobnym spojrzeniu na sprawę. Do najściślejszego grona należązarówno duchowni ( np. ks. R. Melia), jak i świeccy ( Jakub Salvati, Tomasz Alcuschi). Jak opisuje ks. E. Weron, w dniu 9 stycznia 1835 roku, po mszy św., Pallotti otrzymał szczególne natchnienie, które opisał w swoim Dzienniku duchowym. Od tej chwili czuł się zobowiązany do założenia dzieła apostolskiego w celu pozyskiwania dla Boga osób niewierzących lub innaczej wierzących, dla ożywiania wiary i miłości wśród katolików oraz pełnienia czynów miłosierdzia. Dzieło to Pallotti nazywał Apostolstwem Katolickim lub Stowarzyszeniem Apostolstwa Katolickiego. 11 lipca 1835 Stowarzyszenie otrzymało aprobatę papieża Grzegorza XVI. Od tej daty często liczy się historię księży i braci pallotynów, jednak w 1835 Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego nie oznaczało jeszcze kongregacji księży i braci.
Po uroczystościach Epifanii w kościele San Andrea dela Falle ks. Pallotti użyczył swego płaszcza biedakowi, na skutek czego Pallotti dostał ostrego zapalenia płuc. Wincenty Pallotti zmarł 22 stycznia 1850 roku o godzinie 21.45 w gronie najbliższych towarzyszy w domu przy kościele San Salvatore in Onda. Został pochowany 25 stycznia w krypcie kościoła San Salvatore.
Błogosławiony ks. Józef Stanek SAC/męczennik/
Józef Stanek SAC, pseudonim „Rudy”, (ur. 6 grudnia 1916 w Łapszach Niżnych na Spiszu, zm. 23 września 1944 w Warszawie) – polski ksiądz pallotyn, błogosławiony Kościoła katolickiego, męczennik II wojny światowej, kapelan zgrupowania „Kryska” Armii Krajowej podczas powstania warszawskiego.
W 1935 po zdaniu matury w wadowickim Collegium Marianum wstąpił do pallotyńskiego nowicjatu w Sucharach nad Notecią, a w 1937 rozpoczął studia w Ołtarzewie. W 1939 podczas ewakuacji seminarium na wschód dostał się do sowieckiej niewoli, skąd uciekł i wrócił do Ołtarzewa.
Święcenia kapłańskie przyjął po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych w 1941 w Warszawie z rąk abp. Stanisława Galla.
Po święceniach rozpoczął studia na tajnych kompletach na Wydziale Socjologicznym Uniwersytetu Warszawskiego i posługiwał w konspiracji jako kapelan Armii Krajowej, a od 1 sierpnia 1944 uczestniczył w powstaniu warszawskim. Odprawiał w trudnych warunkach nabożeństwa, udzielał pomocy rannym i umierającym, pomagał ludności cywilnej. W ostatnich dniach powstania ks. Stanek zrezygnował z możliwości przeprawy pontonowej na drugi brzeg Wisły. Podczas pacyfikacji Czerniakowskiego Przyczółka wzięty do niewoli przez Niemców, został 23 września 1944 powieszony po torturach na zapleczu magazynu przy ul. Solec w Warszawie.
14 kwietnia 1945 zwłoki ks. Stanka ekshumowano i złożono w zbiorowej mogile przy ul. Solec w Warszawie. 4 marca 1946 przeniesiono je na Cmentarz Powązkowski, a 5 listopada 1987 złożono w kwaterze zgrupowania AK „Kryska” znajdującej się na tym cmentarzu. W 1994 przy skrzyżowaniu ulic Wilanowskiej i Solec postawiono pomnik ku czci ks. Stanka i wszystkich walczących na tym terenie w oddziałach Armii Krajowej i Wojska Polskiego.
Jan Paweł II ogłosił ks. Józefa Stanka błogosławionym w gronie 108 męczenników II wojny światowej 13 czerwca 1999 w Warszawie wraz z drugim pallotynem – ks. Józefem Jankowskim.
Wezwanie bł. Józefa Stanka nosi kaplica w stołecznym Muzeum Powstania Warszawskiego, a jego imię główna aleja w Parku Marszałka Edwarda Śmigłego-Rydza na warszawskim Solcu.
Błogosławiony ks. Józef Jankowski SAC /męczennik/
Józef Jankowski SAC (ur. 17 listopada 1910 w Czyczkowach k. Brus na Kaszubach, zm. 16 października 1941 w obozie Auschwitz) – polski duchowny katolicki, pallotyn, błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego.
Był jednym z ośmiorga dzieci Roberta i Michaliny. Po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych w pallotyńskim Wyższym Seminarium Duchownym w Ołtarzewie k. Ożarowa Maz. przyjął 2 sierpnia 1936 święcenia kapłańskie. Pełnił następnie m.in. funkcje prefekta ołtarzewskich i okolicznych szkół. We wrześniu 1939 został sekretarzem Komitetu Pomocy Dzieciom oraz duszpasterzem żołnierzy i ludności cywilnej.
Aresztowany przez gestapo w maju 1941, po dwóch tygodniach z Pawiaka został przewieziony do hitlerowskiego obozu koncentracyjnego Auschwitz (tym samym transportem, co o. Maksymilian Kolbe) i zarejestrowany jako numer 16895. Umarł wyniszczony obozowymi warunkami w wyniku pobicia przez obozowego kapo.
Papież Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym w gronie 108 męczenników II wojny światowej 13 czerwca 1999 w Warszawie wraz z drugim pallotynem – ks. Józefem Stankiem.
Bł. ks. Józef Jankowski jest patronem miasta i gminy Brusy, miasta i gminy Ożarów Mazowiecki i dekanatu laseckiego.
Błogosławiona Elżbieta Sanna
Elżbieta Sanna (ur. 23 kwietnia 1788 w w Codrongianos na Sardynii, zm. 17 lutego 1857 w Rzymie)
Pochodziła z Sardynii, z wielodzietnej, rolniczej rodziny Salvatore Sanny i Marii Dominiki Lai. Była analfabetką, posługującą się dialektem sardyńskim. Kiedy miała trzy miesiące zachorowała na ospę, która spowodowała jej częściowy paraliż ramion. W 1807 wyszła za mąż za Antonia Marię Porcu. Miała siedmioro dzieci, z których dwoje zmarło wkrótce po narodzeniu. Po osiemnastu latach małżeństwa, po śmierci jej męża w 1825 została wdową. Podjęła wówczas decyzję pielgrzymki do Ziemi Świętej wraz ze swoim spowiednikiem ks. Józefem Valle. Po drodze zatrzymała się w Rzymie, gdzie pozostała już do końca swego życia. W Rzymie spotkała założyciela pallotynów Wincentego Pallottiego, późniejszego świętego, który stał się jej spowiednikiem i kierownikiem duchowym przez następne dziewiętnaście lat. Zamieszkała na poddaszu w pobliżu Bazyliki św. Piotra. Praktykowała czyny miłosierdzia.
Zmarła w opinii świętości w Rzymie 17 lutego 1857. Pochowano ją w rzymskim kościele San Salvatore in Onda.
Przekonani o jej świątobliwości życia ojcowie pallotyni podjęli próbę wyniesienia ją na ołtarze. 11 marca 1858 został otwarty proces informacyjny na szczeblu diecezjalnym, który zakończył się 29 lipca 1862. Następnie 22 kwietnia akta procesu zostały przekazane do Stolicy Apostolskiej, która 17 stycznia 1911 po zapoznaniu się z dokumentacją wydała dekret o ważności postępowania informacyjnego, po czym 4 marca 1994 wydano tzw. Nihil obstat, wyrażając zgodę na rozpoczęcie procesu jej beatyfikacji. Na postulatora procesu wyznaczono polskiego pallotyna ks. Jana Koryckiego SAC.
W 1997 złożono tzw. Positio wymagane w procedurze beatyfikacyjnej, po czym 22 kwietnia 1997 odbyła się sesja konsultorów historycznych, a 20 listopada 2012 sesja konsultorów teologicznych. 21 stycznia 2014 odbyła się sesja kardynałów i biskupów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, po której 27 stycznia tegoż roku papież Franciszek promulgował dekret o heroiczności jej cnót. Odtąd przysługiwał jej tytuł Czcigodnej Służebnicy Bożej.
21 stycznia 2016 uznano cud za jej przyczyną, a następnie 17 września 2016 w Bazylice Przenajświętszej Trójcy (Saccargia) w Condrongianos odbyła się uroczystość jej beatyfikacji, którą dokonał w imieniu papieża Franciszka, kard. Angelo Amato.
Jej wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 17 lutego.